Ach, het witte papier lacht me toe als een doek dat weet dat het voorlopig niet beschilderd wordt. Tot dan toe had ik de verleiding ervan dapper weerstaan. Na een half uur te hebben rondgelopen in verduizeling en verdwaling in mijn eigen woorden-labyrint, ben ik echt de weg kwijtgeraakt. Waar ben ik godverdomme mee bezig? Ja, goede vraag! Toch weet ik dat het werk niet heel erg fout kan zijn. De woorden laten zich makkelijk kneden tot een plastiek van onzin. Op het scherm van mijn verbeelding verschijnt het doek vol woorden, vol van betekenis die te veel uitleg geven over dingen die je liever niet weet. Toch gloort er opeens hoop aan de horizon, want ik herinner me weer de woorden van een briljante schilder. "Schilder, gij zijt geen redenaar, schilder dus en zwijg." Dat geldt waarschijnlijk ook voor schrijvende schilders.